იაპონელებმა, რომელთა კულტურაშიც გამორჩეული ადგილი უკავია ისეთ ტრადიციულ სასმელებს, როგორებიცაა ყავა და ჩაი, ეს ტექნიკა დახვეწეს. მათ შეიმუშავეს ძალიან ნელი მეთოდი — წყლის თითოეული წვეთი ყავაში საათების ზოგჯერ კი მთელი დღის განმავლობაში გადადიოდა. შედეგად, იღებდნენ გამორჩეულად რბილ, ნაკლებად მჟავე და არომატებით მდიდარ ყავას.
სრულიად განსხვავებულ გარემოში, დაახლოებით 1840 წელს, ალჟირში, ფრანგმა ჯარისკაცებმა შექმნეს ე.წ. ,,მაზაგრანი". სიცხის პირობებში, ისინი ყავას ცივი წყალით აზავებდნენ და გამაგრილებელ სასმელს იღებდნენ.
ეს ადრეული მაგალითები, მართალია თავიდანვე ფართოდ არ გავრცელებულა, მაგრამ მაინც მნიშვნელოვანი იყო, რადგან აჩვენა, რომ გაცივებული ყავის დალევაც შეიძლებოდა სასიამოვნო ყოფილიყო. თუმცა, იმისთვის, რომ ცივი ყავა, როგორც ნიშური სასმელი, ყველასთვის ხელმისაწვდომი გამხდარიყო, XIX-XX საუკუნეების ტექნოლოგიური მიღწევები გახდა საჭირო. იგულისხმება სამაცივრე ტექნოლოგიების გამოგონება და გავრცელება, რამაც ყინული ხელმისაწვდომი გახადა ყველასთვის როგორც სახლებში, ისე კაფე-ბარებში.
დროთა განმავლობაში კი შეიქმნა უამრავი რეცეპტი, რაც შემთხვევითი ნამდვილად არ არის. ეს მომხმარებლების მზარდმა ინტერესმა და სიყვარულმა გამოიწვია.